رمان پرده نشین سپیده فرهادی

رمان پرده نشین سپیده فرهادی

مینو : لذتی که از صدای خش خش برگهای پاییزی زیر پام بهم دست میده برابره با لطافت شبنم نشسته روی گلبرگ های باغچه حیاط مامان بانو … لجاجت به خرج میدم و عطر خاک بارون خورده رو که از خیابون اونطرف به مشامم میرسه رو به ریه هام میفرستم و دم عمیقی میگیرم … غرش بلند ابرها دل رو توی سینه م به لرزه می ندازه و تمام حس و حال خوشم رو ذایل میکنه.

این اتمسفر، عجیب خارج از محاسبات لباس پوشیدنمه اما چه باک این نیز بگذرد … نفسی میگیرم و وایمیسم … قلبم توی سینه بی تابی میکنه و چشمام نافرمانی میکنه و تیرنگاهم با لجاجت از بین نرده های سبز و زرد رد میشه و به آرامش میرسه … لبه کلاه بارونیم رو جلوتر میکشم تا موهای سشوار کشیده م از گزند خشم ابرا در امون بمونه هرچند که بیشتر جنبه زیبایی داشت تا نقش پوشش دهنده

لبخندم کش میاد.یه منحنی دوست داشتنی … قامت بلندش رو میبینم که روی نیمکت سبز به سکون رسیده و دستاش از دو طرف لبه نیمکت رو در آغوش گرفته … قطره های بارون روی تیغه بینیم سرسره بازی میکنن و اخم رو به ابروهام پیوند میزنن … هنوز نرفتی؟ از ترس هینی می کشم و برمی گردم سمت صدا زهره م ترکید بابا این چه وضع صدا کردنه؟ غش غش میخنده و با …